Tierra del Fuego

Vanochtend zijn we opgehaald voor een trekking door Tierra del Fuego national park. Onze gids, Jessica, spreekt best goed engels en kan ons en onze 2 franse compagnons, veel vertellen over de flora, fauna en de geschiedenis van dit gebied. Voordat de Spanjaarden hier kwamen leefden hier de Yahgans.

Op de grond is een struik met bessen die naar appels smaakt. Wel appel met een vreemd zurig na smaakje. Er is veel meer eten te vinden. In de bomen zitten een soort bollen. Boomtumoren als het ware, die noemen ze hier indian bread. Er zit niet veel smaak aan maar het lijkt in de verte wat op mandarijn (gek genoeg vond ik dit wel lekker!)
Ook hebben we een soort aardbei gegeten. Al lijken ze op bramen, ze smaken naar erg zoete aardbei.

Vandaag is het mooi weer. Het is zonnig, windstil en 15 graden. Dit is bijzonder want het klimaat is hier meestal niet al te best. 335 dagen per jaar is het hier koud en regenachtig. Kleding zou de yahgans niet droog en warm houden. Daarom jaagden ze op zeeleeuwen en smeerden zichzelf in met zeeleeuwen vet. Ook verwarmden ze hun hutjes en kanos met een vuurtje. Toen Ferdinand Magellaan deze met vuurtjes verlichte kust voor het eerst zag noemde hij het vuurland (Tierra del Fuego).

Helaas kwamen de Europeanen ook om op zeeleeuwen te jagen. Ze werden schaars en de shamans konden zich niet meer met vet insmeren ook moesten ze van de zendelingen kleding gaan dragen waardoor ze ziek werden dood gingen. Vandaag de dag is er nog 1 Yahgan die de cultuur in stand houd.

De wandeling door het bos met wat klimmen en dalen duurde 3 uur, we hebben konijnen en wilde paarden gezien. Beide diersoorten die van nature niet voorkomen en een plaag vormen. Om van de konijnen af te komen hebben ze de grijze vos geïntroduceerd. Die eet alleen geen konijnen maar vogels. Lekker slim. Aan het eind werden we verrast met een echte 3 meter grote patagonian condor!

We hebben gelunched in een zuidpooltent. Op het menu staat stokbrood met pate, J/Q (ham/kaas), olijfjes en een glas wijn. Daarna krijgen we een soort minestronesoep zonder macaroni en met grote stukken kip.

Het middagprogramma was met een kano op de Lapataia rivier varen. Het eerste deel in zoet water, het 2e deel in zout. De stroomversnelling was te intens vandaag dus we moesten de kanos over een dijkje naar de overkant tillen. Ook hier hebben we grote roofvogels gezien en forse eenden die niet kunnen vliegen en onhandig in het water vallen. Op alle eilandjes staat een vlag. Voor je aanmeert moet je goed kijken of er geen chileense vlag staat, want daar mag je niet zomaar komen. Ook zijn onze kanos en kanopakken duidelijk voorzien van Argentijnse vlaggen. Spannend zo'n grensgebied!

We meren aan daar waar de route 3 eindigd op het zuidelijkste punt. Al fin del mundo, ofwel het eind van de wereld genoemd.
Verder zuidelijker kun je met de auto niet komen!

In het hotel aangekomen besef ik pas hoe dat eiland waar we op uitkijken heet. 'Cabo de Hornos', in Nederland beter bekend als kaap Hoorn! Waar de pacific en de Atlantic ocean samen komen ontstaan gevaarlijke weersomstandigheden waar de klippers vroeger regelmatig ten onder gingen.

Vandaag gaan we varen over het beagle kanaal. Alweer onze laatste excursie van deze reis.

El Calafate

Gisteren hebben we vanuit El Calafate een minitrekking gedaan. Met de bus zijn we 's ochtends vroeg naar het national park gebracht. Entree is hier voor Argentijnen ongeveer de helft van wat wij als buitenlanders moeten betalen. Een principe waar Geert Wilders het roerend mee eens zou kunnen zijn. Voor ons is $100 per persoon per dag een aardige tast in de buidel. (Dat is dus exclusief de kosten van de excursie, lunch, etc.)

Het geld wordt overigens wel goed besteed, het park is voorzien van asfalt wegen en mooie uitzichtpunten.
Na een oversteek van ongeveer een kwartier, met een bootje, zijn we vanuit de shelter begonnen aan een wandeling langs de kust van het 'Brazo Rico' meer. Het uitzicht is adembenemend. We kijken uit op de south face van de Perito Moreno gletsjer. Een muur van ijs van tussen de 30 en 60 meter hoog en ruim een kilometer lang. Op het strand krijgen we les over de gletsjers.
Deze is zo bijzonder omdat het een van de grootste ter wereld is en omdat hij makkelijk te bereiken is. De andere gletsjers van deze proporties liggen hoog in de bergen of op Antartica.

Verderop is een tentenkamp waar we crampons onder onze schoenen binden en het ijs betreden. Het lijkt nog het meest op een enorme bult aan elkaargevroren ijsblokjes. In werkelijkheid is het sneeuw dat in de loop van vele jaren is samengeperst tot ijs. Op dit gedeelte smelt het ijs langzaam waardoor er kieren, beekjes, diepe kloven en gevaarlijke 'drain holes' ontstaan. Het ijs is transparant, maar het absorbeert het rood en geel uit het lichtspectrum wel waardoor er een mooie ijsblauwe gloed in het ijs lijkt te zitten. In sommige diepe kloven wordt het zelfs donker blauw. Na anderhalf uur lopen en klimmen over het ijs worden we getracteerd op een glas scotch on the rocks waarbij het ijs, dat vers uit de wand wordt gehakt, ouder is dan de whiskey!

Terug in de stad, wat meer lijkt op een dunbevolkt dorpje, hebben we onze ogen de kost gegeven aan de indianen kunstwerken, die hier in kleine kraampjes langs de straat gemaakt en verkocht wordt. De indianen cultuur en de kunst is al geschat op 12000 jaar oud.

Vandaag hebben we een aantal gletsjers op een meer ontspannen manier bezocht, op een luxe catamaran. Een snelle boot met ongeveer 100 passagiers. Vanuit puerto Bandera via lago Argentino en een aantal aangrenzende meertjes zijn we naar de Upsala glacier gevaren.

Het meer is gevuld met 'glacier milk'. De kleur kan ik het best omschrijven als wit achtig blauw-groen. Dit komt doordat de gletsher over de rotsbodem schuurt en heel fijn stof afschuurt wat in het water komt.

Onderweg zien we de ijsbergen steeds groter worden. Sommige zijn hoger dan de boot, en dan te bedenken dat 90% onderwater steekt.

Op de dieptemeter van de boot zien we dat onderwater net zo grillig is als daarboven. Variaties gaan van 100 tot 300 meter, het diepste punt is 700 meter diep.

We kunnen niet vlakbij de Upsala gletsjer komen omdat de icebarrier helemaal vol met ijsbergen ligt. Het volgende meer wat we aandoen heeft een kleine gletsjer die niet meer tot aan het meer komt, maar ongeveer 300 meter boven het water stopt en overgaat in een klein watervalletje. Wel zie je nog duidelijk waar de gletjser heeft gezeten omdat hier geen begroeing is.

Aan het eind van het meer is de imposante grote Spegazzini gletsjer die uit meerdere bergpassen samenkomt. Vanaf het meer kunnen we goed de south Patagonian icefield zien. De bergen vormen een grote kom die sneeuw en ijs vasthouden. Hier zijn de gletsjers al 100 jaar constant in lengte, omdat ze net zo snel groeien als wat er af smelt. Tussen de toppen door 'stroomt' het ijs er met ongeveer 2 meter per dag uit.

We wachten in spanning tot een van de reusachtige blokken ijs met daverend geweld afbreekt en in het water valt.
We hebben geluk en zien een paar keer een grote plons. Filmen is bijna niet te doen, er zit ruim een seconde vertraging tussen de breuk en de knal.

De laatste stop is de northface van de Perito Moreno gletsjer, waar we het hele spektakel nog een keer aanschouwen. Ondanks de kou blijven we toch buiten staan om geen seconde te missen.

President Christina was in town en ze hebben hier al een paar dagen een groot festival. Hopenlijk is het afgelopen en kunnen we vanacht een beetje bijslapen. Gelukkig hoeven we er niet vroeg uit dit keer.

Hasta mañana

Natuur-lijk!

Laat ik maar even beginnen bij onze 600 kilometer lange autorit, terug in de regio van San Carlos de Bariloche.

Bariloche is een echt ski-stadje hoewel ik mij, met het mooie weer dat we hadden, moeilijk kon voorstellen dat in de winter de straten helemaal vol liggen met sneeuw. Het stadje heeft verder een zwitserse uitstraling en heel veel hotels, lodges en restaurantjes.

Jack (de man achter Tipica en onze reisorganisator, die zijn hart verloren heeft aan Argentinië) stond ons op het treinstation op te wachten. Meteen kregen we een mooie witte fiat huurauto (die niet zo wit meer was toen we 'm inleverden, daarover later meer)
We konden achter Jack aanrijden naar het hotel, Rico heeft vanaf heden dus rijervaring in zuid Amerika! Wat op sommige punten toch wat anders gaat dan in Nederland. Zoals wij inmiddels een beetje gewend zijn aan file zijn ze hier zo ongeduldig als de pest. Waag het dus niet om de rijbaan te blokkeren, als je niet meteen kan afslaan dan zet je de auto maar even in de berm.
Ook zijn hier niet echt snelheidslimieten of althans controle daarop en dat levert op de argentijnse slingerwegen af en toe best gevaarlijke situaties op.

De eerste dag hebben we het circuit chico gereden, het kleine circuit. Met een paar schitterend mooie uitzichtpunten, zelfs eentje bekroond tot een van de mooiste uitzichtpunten ter wereld volgens National Geographic.

Teruggekomen in Bariloche moesten we nog even wachten tot de argentijnse etenstijd (22:00) Jack en Mariela, zijn Argentijnse vrouw hadden ons namelijk uitgenodigd voor een gezamenlijk diner. Als voorgerechtje kregen we empanada's, die zijn zó lekker. Eigenlijk is het een simpel bladerdeeghapje met vulling maar in Nederland heb ik ze nog nooit zo geproefd!
Op aanraden van Jack kozen we voor het hoofdgerecht de hertenbiefstuk in rode wijnsaus, erg lekker! Als toetje had ik een appeltaartje met wat roomijs en natuurlijk dulce de leche saus want daar kun je in Argentinië niet omheen.

De volgende dag hebben Rico en ik het grote circuit gereden, dat is dus 600 kilometer door ruig landschap en nee dat is geen straf. We hebben bergen met de gekste vormen gezien, meren met de mooiste kleuren, rivieren, watervallen en misschien zelfs een condor, bij het condor observation point, maar die vloog zo hoog dat we het niet met zekerheid durven zeggen.
De tocht werd pas echt spannend/leuk toen we een stuk over onverharde grindweg moesten, voor Rico voelde het net alsof hij de Dakar rally reed.
In San Martin de los Andes, een plaatsje op de route hebben we een lekkere hamburger gegeten (een echte!) En daarna hebben we onze weg vervolgd terug naar het hotel.

De volgende dag ging onze reis verder met het vliegtuig naar El Calafate. Een typisch "cowboy" dorpje in de schaduw van de Andes waar zich de grootste gletsjers ter wereld bevinden. Vanuit het vliegtuig konden we ze op 20.000 ft al duidelijk zien. Op het moment van schrijven rijden we nu richting de Perito Moreno gletsjer!

Ook leuk om te vermelden is dat we een beetje geïnteresseerd raakten in het typische argentijnse drankje Mate. Een soort van kruidenthee. In de supermarkt hebben we de Yerba Mate al gekocht en gisteren zijn we op een typische kunstmarkt geslaags voor een mooie Mate beker van uitgehold hout en een rietje met een ingebouwd zeefje.. We hebben er door de artiest ook nog onze namen in laten graveren!
Nu moeten we alleen nog de kans zien om het een keertje te maken en niet geheel onbelangrijk of het uberhaupt wel te drinken is. Volgens de schoonvader van Jack proefde het naar "ashtray" wat mij opzich een beetje doet terugdenken aan een bepaalde kruidenthee die ik ooit eens moest drinken op (chinees) doktersrecept. Ik ben benieuwd.

En dan ineens doemt ze op.
Een niet voor te stellen grote ijsmassa, zo ver het oog reikt. Ik dacht dat de gletsjers in Nieuw Zeeland groot waren maar die verbleken dan weer een beetje bij wat ik nu gezien heb.
Eerst zijn we met een bootje langs de kop van de gletsjer gevaren, dit was een muur van ijs tussen de 30 en 40 meter hoog. Aan wal kregen we speciale spikes voor onder onze schoenen omgebonden, hiermee konden we over een stukje van de gletsjer lopen.
Aan het eind van de tocht kregen we een scotch on ice waarbij het ijs ouder is dan de scotch ;)
Regelmatig hoorden we serieuze donderslagen waarbij je nekharen overeind gingen staan. Die donderslagen vertelden ons dat er ergens weer een enorm stuk ijs afgebroken en in het water gevallen was.
Zelf hebben we dit ook 2 keer gezien maar helaas waren we beide keren te laat om het ook vast te leggen.

Misschien meer geluk morgen als we met een boottochtje ook de andere gletsjers gaan bekijken!

San Carlos de Bariloche

Even een paar uitzichtplaatjes :)

Trèn Patagonico 11&12 feb

Na een rustige ochtend in puerto Madryn, waar we nog even wat over het strand en door de zee gelopen hebben, zijn we aan onze lange reis naar san Carlos de Bariloche begonnen.

Het was nog even spannend; op onze vertrektijd was er geen bus te bekennen en het verkrijgen van informatie is al een avontuur opzich. 'Cinco minutas peròn cuatorse" en 10 minuten later het zelfde antwoord? Met ruim een half uur vertraging zijn we vertrokken met de lange afstand bus. De zelfde snelweg als gisteren, nu naar het noorden. We zaten boven voorin de bus, dus dan staat de zon fel naar binnen te branden. De airco deed het gelukkig goed. Ook kregen we een bonbon koek en oploskoffie of thee.

In San Antonio Ouste aangekomen, met 30 minuten vertraging, was onze transfer niet meer aanwezig. Het was al 8 uur en om half 9 vertrekt de trein. We hebben snel een taxi genomen. Op het station zijn we tot de conclusie gekomen dat de Argentijnse tijdzone niet -3h gmt is, want de trein vertrok op ons horloge pas om half 11.

Alles gaat hier overigens traag, behalve de auto's, die zijn nog erger dan Nederlanders. Oh jee je zou toch wel pas 3 seconden later bij het stoplicht kunnen wegscheuren...

Anyway, de slaaptrein was ook weer een hele belevenis. De bank in onze prive coupe werd omgetoverd in een stapelbed. Bij de restauratiewagen heb ik door een spraakverwarring een liter bier gratis mee gekregen. Slapen ging best goed ondanks de herrie en het gerammel en geschommel.

Des Ochtends konden we bij het genot van een simpel Argentijns ontbijt van het steeds ruiger wordende landschap genieten. Pas een paar kilometer voor s.c. de Bariloche begon de omgeving van droge woestenij in een groen en bosrijk landschap te veranderen.

Op het station van Bariloche stond Jack ons op te wachten met een mooie nieuwe witte huurauto. Bij het luxe hotel hebben we van Jack wat tips gekregen voor de komende dagen en heeft hij ons uitgenodigd voor een diner morgen avond!

Een tomatensoep vooraf en een pizza bestellen is voor de mensen hier ook heel erg ingewikkeld. We hebben netjes in het spaans besteld, maar als de pizza eerder klaar is dan de soep, dan krijg je die gewoon eerst. Als je vraagt of ze iets willen herhalen dan zeggen ze 'no'... heel fijn, maar het was wel een lekkere pizza en de soep was ook goed. De rest van de avond gaan we uitbuiken in het hotel.

De Excursies!

Om 07:30 werden we bij het hotel opgehaald voor een excursie. De eerste 100 km van Puerto Madryn naar het schiereiland was over verharde weg. Het busje kon maximaal 90km/h. De eerste stop was een informatie centrum 'Istmo Ameghino'. Een paar opgezette dieren en een walvis skelet waren te zien. Entree naar het reservaat is 45$, (pesos) behalve voor buitenlanders, dan is het 70$ per persoon.

De rest van de circa 400km was over gravel wegen. Een soort Dakar experience. Het regent hier bijna nooit. Het enige water wat opgepomt wordt is te zout voor mensen. Schapen drinken het wel en een soort lama loopt hier ook veel rond

In Punta Pyrámide hebben we een broodje hamburger gegeten met een jongen uit finland en een meisje uit zwitserland. Achteraf hadden we beter wat meer kunnen eten.

In februari zijn er geen walvissen te zien. Wel een groepje pinguins en zeeoliefanten op de Caleta Valdès.

Bij Punta Norte was een grote groep zeeleeuwen met jongen. Helaas was er te weinig branding en zagen we geen orcas. Bij de parkeerplaats zagen we gordeldieren.

Om half 7 waren we terug in Puerto Madryn. We hadden honger, maar bij het restaurant zeiden ze 'no comer por a las ocho'. Het betekend dat we tot 8 uur moesten wachten tot de keuken open gaat.
Na een pilsje in de laagstaande zon en uit de wind met uitzicht over Golfo Nuevo, hebben we nog een stukje over de promenade gelopen, op zoek naar een restaurant. Uiteindelijk zijn we bij het zelfde tentje terug gekomen. De vis smaakte goed, het toetje was een kwak ijs. Het eten was voor Argentijnse begrippen wel erg duur. (32 euro voor 2.pers.)

Vandaag, 10feb. om 06:30 ging de wekker weer voor een licht ontbijtje met koffie en verse jus'd orange en een klein zoet croissantje.

Onderweg valt goed op dat vervuiling hier een groot probleem is. Vuilnis wordt hier op een belt gegooit, maar het waait er allemaal weer af en zo komt het in het land terecht. In bijna alle struiken rondom de stad Trelew wappert wel een plastic zak of ligt een petflesje.

Na een uur rijden over de totaal 5000km lange 2 baans weg tussen Buenos Aires en Ushuaia zijn we in Puerto Rawson in een bootje de oceaan opgegaan om dolfijnen te kijken. De op orcas lijkende dolfijnen blijven in het brakke water van de riviermonding en spelen leuk rond de bootjes. Er staat windkracht 3 en het is zo'n 30 graden.
De zeedeining liet het ca 20 meter speedbootje wel aardig schommelen ;) In de haven zwemmen nog wat zeeleeuwen om een visje mee te pikken die van de roestige kotters afvallen...

120km zuidelijker ligt punta Tombo. Het hoogtepunt van de excursie. Hier broeden en voeden van november tot april een grote kolonie pinguins hun jongen. De jonkies zijn nu bijna van hun dons veren af en gaan over een paar weken voor het eerst zwemmen. Tot die tijd wisselen pa en ma pinguin elkaar af bij het nest. Ze lopen van het water naar het nest en steken daarbij de paden over. Pinguins hebben voorrang op mensen. Het nest is een gat in de grond, meestal onder een struik. omdat deze dieren totaal niet bang zijn kan je ze vanaf ongeveer 1 meter afstand fotograferen. Zelfs in het nest, maar kom niet dichter bij want ze kunnen bijten.

2 uur rijden later door de pampa's komen we aan in het dorpje Gaiman. Hier is de Welsche traditie van de eerste settlers bewaard gebleven om high tea te drinken. Het is buiten ruim boven de 30 graden en de wind is kurkdroog. Als je je ogen dicht doet prikt het alsof je moe bent van een dag werken. Niet echt weer voor hete thee met scones. Overigens is 60$ pp ook boven ons budget.

Verderop in het dorpje vinden we een bakkerijtje met vers zelfgemaakt schepijs. Binnen met de airco aan is het wel even vol te houden.

De busshauffeur en de hostess zijn te laat, maar naast de bus is een kanaaltje. De stroom gaat onder de weg door, er is geen hek, levensgevaarlijk eigenlijk. Toch is het risico van verdrinken de verkoeling van het pootje baden waard.

Kwart voor 7 zijn we terug in het hotel. Even bijkomen en wachten op etenstijd. Morgen ochtend kunnen we uitslapen en kunnen we ons opmaken voor de treinreis door Patagonie naar Bariloche in de Andes.

Hasta la próxima vez!

Peninsula Valdez

Deze blogpost wordt niet zo lang omdat er morgen weer een dagexcursie gepland staat. Dat betekent om 06:30 uit de veren ;)
Vandaag stond er ook een dagexcursie gepland naar de Peninsula Valdez. Om er te komen rij je eerst door eindeloze pampa's (droge dorre weilanden zeg maar)
Omdat er veel wind in de peninsula staat voelde het niet zo warm aan. Flink smeren dus maar toch nog een beetje verbrand.

Onderweg kwamen we een soort van Llama's tegen, deze dieren leven hier in het wild. Als ze vechten om het vrouwtje dan gaat dat er nogal aggresief aan toe, de een bijt namelijk de ander zijn testikels eraf... au...

De eerste stop was bij een kleine pinguinkolonie, de kuikens waren al redelijk groot en kregen zwemles!

De tweede stop was bij een zeeleeuwen kolonie, de jongen waren nog iets te klein om zwemles te krijgen dat gebeurt in maart. Als dat gebeurt dan zijn de orca's ook regelmatig van de partij om een onoplettend jong van het strand te grijpen. Hiervoor laat de orca zich opzettelijk stranden en laat zich met de volgende golf weer terug in zee glijden.. Helaas hebben we dit schouwspel wat maar op enkele plaatsen in de wereld voorkomt dus niet kunnen aanschouwen!

Genoeg wildlife voor vandaag! Morgen meer pinguins en hopelijk ook dolfijnen :)

La Boca

Vandaag zijn we met de toeristenbus naar La Boca gereden, een van de oudste en bekendste volkswijken in Buenos Aires.

Het was een erg levendige buurt maar met name door de toeristen die er rondliepen. La Boca was in de 19e en begin 20ste eeuw een belangrijk havengebied waar veel immigranten woonden maar toen in 1920 de haven in verval raakte verloederde de wijk.
De schilder Quinquela Martín heeft hier weer verandering in gebracht door alle golfplaten huizen een kleurtje te geven en de buurt weer wat op te vrolijken! Het is nu de meest kleurrijke buurt van Buenos Aires.

La Boca staat dus ook bekend om zijn artistieke karakter en de kraampjes waren hier dus ook erg interessant! De eerste souvenirs hebben we dus al ingeslagen maar dat blijft nog even een verrassing tot we weer thuis zijn!

Vanavond hebben we een tangoshow, dat is wel een mooie afsluiter van deze dag. In La Boca is de tango namelijk geboren en werd ook spontaan op straat gedanst!

Buenos Días en Buenos Aires!

Nooit gedacht dat een eerste dag op een ander continent al zoveel indrukken zou achterlaten..

Gisteren om 02:00 aangekomen in het hotel "Tribeca" dat ligt net een beetje buiten de drukte van het centrum. Want druk is een van de indrukken die bij Buenos Aires hoort.

Er loopt een complete 5 baans weg dwars door de stad en er wonen ongeveer net zoveel mensen als in Nederland.

Nadat we vanochtend ons eerste argentijnse ontbijtje verorberd hadden (croissantjes, chocoladecake, plakje brood met dulce de leche en zoete vanille yogurt, oh oh de calories!) Zijn we de stad in gegaan. Gewapend met een telefoon met GPS dachten we het plaza de mayo wel te kunnen vinden. Uiteindelijk zijn we 3 keer de 5 baans weg overgestoken, nooit teveel vertrouwen op de techniek van tegenwoordig dus...

Op de plaza was het druk en vooral toeristisch druk. Omdat we geen zin hadden in nog meer te lopen dwalen door deze grote drukke stad hebben we heel toeristisch de toeristenbus gepakt om wat hoogtepunten van de stad te ontdekken.

Buenos Aires heeft veel straatarme mensen, je kan er af en toe letterlijk niet omheen. Dat maakt het beeld van deze stad toch af en toe wel droevig en de hoge hoeveelheid aan vervallen gebouwen maakt het plaatje compleet. Verder is Buenos Aires natuurlijk net als elke andere stad met veel winkels, straatverkopers en shopping malls.

Het niet kunnen spreken van de spaanse taal is wel een handicap merken we. De mensen hier spreken ongeveer net zo goed engels als wij spaans en dan moeten we het land nog in! Gelukkig komen we met onze twee woorden spaans, onze handen en het t-shirt van Rico met diverse handige symbolen ook een heel eind.

De big mac heet hier trouwens een triple mac en in plaats van 2 hamburgers heb je er dus 3! Ja, je bent in Argentinië of je bent het niet he.. De mensen zijn erg sociaal want toen we wederom hopeloos verdwaald op een inmiddels papieren kaart stonden te turen schoot een bouwvakker ons vriendelijk te hulp. Bovendien nemen ze de tijd om je te begrijpen.

Morgen gaan we La Boca verkennen, een van de armste maar gezelligste wijken in Buenos Aires, de huizen zijn er allemaal in verschillende kleuren geschilderd en het is ook echt een toeristische trekpleister.

Het is hier 19:00 en de jetlag heb ik er nog niet uitgeslapen. Dus dat zal wel een vroegertje worden vanavond!

Buenos Nochas!