Natuur-lijk!

Laat ik maar even beginnen bij onze 600 kilometer lange autorit, terug in de regio van San Carlos de Bariloche.

Bariloche is een echt ski-stadje hoewel ik mij, met het mooie weer dat we hadden, moeilijk kon voorstellen dat in de winter de straten helemaal vol liggen met sneeuw. Het stadje heeft verder een zwitserse uitstraling en heel veel hotels, lodges en restaurantjes.

Jack (de man achter Tipica en onze reisorganisator, die zijn hart verloren heeft aan Argentinië) stond ons op het treinstation op te wachten. Meteen kregen we een mooie witte fiat huurauto (die niet zo wit meer was toen we 'm inleverden, daarover later meer)
We konden achter Jack aanrijden naar het hotel, Rico heeft vanaf heden dus rijervaring in zuid Amerika! Wat op sommige punten toch wat anders gaat dan in Nederland. Zoals wij inmiddels een beetje gewend zijn aan file zijn ze hier zo ongeduldig als de pest. Waag het dus niet om de rijbaan te blokkeren, als je niet meteen kan afslaan dan zet je de auto maar even in de berm.
Ook zijn hier niet echt snelheidslimieten of althans controle daarop en dat levert op de argentijnse slingerwegen af en toe best gevaarlijke situaties op.

De eerste dag hebben we het circuit chico gereden, het kleine circuit. Met een paar schitterend mooie uitzichtpunten, zelfs eentje bekroond tot een van de mooiste uitzichtpunten ter wereld volgens National Geographic.

Teruggekomen in Bariloche moesten we nog even wachten tot de argentijnse etenstijd (22:00) Jack en Mariela, zijn Argentijnse vrouw hadden ons namelijk uitgenodigd voor een gezamenlijk diner. Als voorgerechtje kregen we empanada's, die zijn zó lekker. Eigenlijk is het een simpel bladerdeeghapje met vulling maar in Nederland heb ik ze nog nooit zo geproefd!
Op aanraden van Jack kozen we voor het hoofdgerecht de hertenbiefstuk in rode wijnsaus, erg lekker! Als toetje had ik een appeltaartje met wat roomijs en natuurlijk dulce de leche saus want daar kun je in Argentinië niet omheen.

De volgende dag hebben Rico en ik het grote circuit gereden, dat is dus 600 kilometer door ruig landschap en nee dat is geen straf. We hebben bergen met de gekste vormen gezien, meren met de mooiste kleuren, rivieren, watervallen en misschien zelfs een condor, bij het condor observation point, maar die vloog zo hoog dat we het niet met zekerheid durven zeggen.
De tocht werd pas echt spannend/leuk toen we een stuk over onverharde grindweg moesten, voor Rico voelde het net alsof hij de Dakar rally reed.
In San Martin de los Andes, een plaatsje op de route hebben we een lekkere hamburger gegeten (een echte!) En daarna hebben we onze weg vervolgd terug naar het hotel.

De volgende dag ging onze reis verder met het vliegtuig naar El Calafate. Een typisch "cowboy" dorpje in de schaduw van de Andes waar zich de grootste gletsjers ter wereld bevinden. Vanuit het vliegtuig konden we ze op 20.000 ft al duidelijk zien. Op het moment van schrijven rijden we nu richting de Perito Moreno gletsjer!

Ook leuk om te vermelden is dat we een beetje geïnteresseerd raakten in het typische argentijnse drankje Mate. Een soort van kruidenthee. In de supermarkt hebben we de Yerba Mate al gekocht en gisteren zijn we op een typische kunstmarkt geslaags voor een mooie Mate beker van uitgehold hout en een rietje met een ingebouwd zeefje.. We hebben er door de artiest ook nog onze namen in laten graveren!
Nu moeten we alleen nog de kans zien om het een keertje te maken en niet geheel onbelangrijk of het uberhaupt wel te drinken is. Volgens de schoonvader van Jack proefde het naar "ashtray" wat mij opzich een beetje doet terugdenken aan een bepaalde kruidenthee die ik ooit eens moest drinken op (chinees) doktersrecept. Ik ben benieuwd.

En dan ineens doemt ze op.
Een niet voor te stellen grote ijsmassa, zo ver het oog reikt. Ik dacht dat de gletsjers in Nieuw Zeeland groot waren maar die verbleken dan weer een beetje bij wat ik nu gezien heb.
Eerst zijn we met een bootje langs de kop van de gletsjer gevaren, dit was een muur van ijs tussen de 30 en 40 meter hoog. Aan wal kregen we speciale spikes voor onder onze schoenen omgebonden, hiermee konden we over een stukje van de gletsjer lopen.
Aan het eind van de tocht kregen we een scotch on ice waarbij het ijs ouder is dan de scotch ;)
Regelmatig hoorden we serieuze donderslagen waarbij je nekharen overeind gingen staan. Die donderslagen vertelden ons dat er ergens weer een enorm stuk ijs afgebroken en in het water gevallen was.
Zelf hebben we dit ook 2 keer gezien maar helaas waren we beide keren te laat om het ook vast te leggen.

Misschien meer geluk morgen als we met een boottochtje ook de andere gletsjers gaan bekijken!